سفارش تبلیغ
صبا ویژن

به وبلاگ بر بچون دزفیل(دزفول) خوش اومهِ

نورت نبود با دل شب مو نمی زدیم

خوش روییت نبود چنین رو نمی زدیم

صحنت نبود دست به جارو نمی زدیم

در بین صحن لطف تو زانو نمی زدیم

ما بی حضور لطف تو حاجت نداشتیم

ما بی حضور لطف تو بهجت نداشتیم

بال فرشته زیر قدم های مردم است

در حوض صحن ایینه اش آسمان گم است

دیگر که مادر ما در همین قم است

این جا که آب است چه جای تیمم است

گفتند که باز می شود از قم در بهشت

ما را ببر بهشت تو ای خواهر بهشت

آهو شدیم در دل صیادمان ببر

پروازمان بده به گوهر شادمان ببر

یک لحظه سمت پنجره فولادمان ببر

به سوی قم موقع میلادمان ببر

اذن دخولمان بده محض رضای عشق

ولادت حضرت فاطمه معصومه (س)، روز دختر و آغاز دهه ی کرامت مبارک باد!

از طرف دختران دزفول

 


نوشته شده در دوشنبه 91/6/27ساعت 6:59 عصر توسط ویروس| نظرات ( ) |
سلام سردار تفحص که 20 سال بعد از جنگ، پیکر پدرم را آوردی با همان سربند «یا زهرا» که خودم بر پیشانی اش بسته بودم.

 

 

 

آن روز یادش به خیر! پدرم 4 تکه استخوان نبود. قد بلندی داشت. من تنها دخترش بودم. موی مادرم سفید نشده بود. آن روز بابا نشست زمین و سربند سرخ را روی پیشانی گذاشت و به من گفت: ببند! بستم و نشستم روی شانه هایش.

 

 

 

عکسش هست! خواست نماز بخواند. پایین نیامدم. با من قامت بست. با من حمد خواند. با من رفت رکوع. با من رفت سجده که از دوشش آمدم پایین. می خواست برود سجده دوم که مهر نمازش را برداشتم!

 

 

 

نگاهش کردم! نگاهم کرد؛ مهر را برایش گذاشتم. رفت سجده! طولانی تر از سجده قبل. آنقدر طولانی که باز هم بروم روی دوشش! «آرمیتا»یی بودم برای خود! عکسش هست! بابا نماز عصر را که خواند، رفت.

 

 

 

پاییز بود. دل خدا سوخت. گذاشت تا خورشید با اشعه هایش از پشت پنجره نازم کند. اما دست پدر چیز دیگری بود، وقتی نوزاش می کرد سرم را. یا وقتی جوری رکوع می رفت که من از پشتش نیفتم. «4 ساله از روی دوش بابا»، هیچ کس نقاشی های مرا ندید. جنگ بود. دهه 60 بود. شهید باران بود. «علامتی که هم اکنون می شنیدیم»، همه اش نیمه کاره می گذاشت نقاشی هایم را. ازدحام گریه های مادر یادم هست! عکسش هست! ما زود بزرگ شدیم. حل می کردیم دعوای عروسک ها را. عکسش هست!

 

 

 

سلام سردار تفحص که 20 سال بعد از جنگ، پیکر پدرم را از قتلگاه فکه آوردی. پیکری که سر داشت، اما نه چشمی، نه گوشی، نه حتی یک پیشانی که رد بوسه هایم را بر آن پیدا کنم. فقط یک جمجمه بود؛ کاسه سر! و سربند سرخی که محکم بسته بودم تا حتی بعد از 20 سال خاک نشینی، باز نشود از سر بابا. خودش گفته بود؛ محکم ببند!

 

 

 

سلام سردار تفحص که 20 سال بعد از جنگ، پیکر پدرم را آوردی. پلاکش همان پلاک بود. سربندش همان سربند… و دخترش همان دختر بازیگوش دیروز که دوست داشت بعد از 20 سال دوباره برود روی دوش بابایی که دیگر دوش نداشت. عیبی نداشت! استخوان های بابا را یکی یکی برداشتم و گذاشتم روی دوشم! عکسش هست! بابا بعد از 20 سال هنوز بوی همان عطری می داد که آخر نماز برایش زدم. عطر من شده بود تکه ای از بدنش! ابر و باد و باران و خاک، حریف این تکه نشدند!

 

 

 

آقای باقرزاده! مردهایی هستند که با باران می آیند. «آن مرد با باران آمد»، اما تو آن مردی بودی که همیشه با «یاران» می آمدی. هر وقت تو را می دیدیم، حتما شهیدی در کار بود. خیلی ها به من و تو طعنه می زدند که شهر قبرستان نیست! شهر اما حتما قبرستان می شد، اگر شهدا نبودند! زنده باد تفحص. زنده باد سردار تفحص. زنده باد شهر پر شهید.

 

علمدار تفحص! هر جا «مقبره الشهدا»یی هست، همان جا شهر ماست.

 

 

 

خانه و زندگی ماست. بابای من اما گمنام نماند. شناسایی شد. در شهر دفن نشد. شهر من بهشت زهراست که هیچ وقت «سلام الله علیها»ی آن از قلم نمی افتد. در قتلگاه فکه 20 سال روی پیشانی پدرم سربند «یا زهرا» بود و «ام ابیها» 20 سال مادری کرد برای بابا. من مزار بابا را به تو مدیونم، و تابوت سبکش را، که انگار نمی خواست شانه هایم را اذیت کند! عکسش هست! نشستی کف معراج و گفتی: خوب نگاه کن! درون این تابوت خبرهایی است!

 

 

 

آقای باقرزاده! شهر که قبرستان نیست، دانشگاه که قبرستان نیست، کوه که قبرستان نیست… و مگر 4 تکه استخوان ارزش این همه تابوت و تشییع جنازه دارد؟! تو و بچه هایت، این همه برای ما شهید آوردید، اما جز کج اندیشان، حتی ما هم به تو زخم می زدیم که رئیس بنیاد حذف آثاری! بلد شده بودیم بازی با کلمات را! حتی نمی دانم چه شد یک دفعه سنجاقت کردند به اهل فتنه که سال 88 به فلانی رای داده ای!

 

 

 

لابد چون خودت سید بودی! چه زود یادمان رفت که پرچم 3 رنگ جمهوری اسلامی، نماد اهل فتنه نبود، و تو شهر را پر کرده بودی با همین پرچم. همین پرچم که لباس تابوت بابا بود. یونی فرم شهادت، «آرم الله» داشت، ما اما تو را هم سیاسی کردیم! و هنگام وداع تو با بنیاد، یادمان رفت «خسته نباشید» از ناسزا بهتر است، وقت خداحافظی! گفتم «وقت خداحافظی».

 

 

 

یادش به خیر! بعد از نماز عصر، 2 قدم برمی داشت سمت در و سرش را برمی گرداند و نگاهم می کرد. هی 2 قدم 2 قدم برمی گشت عقب و نگاهم می کرد. همه اش نگاهم می کرد. بی تاب شده بود. بی تابم می کرد! قول، قول، قول! یه بار دیگه ببینمت، می رم!

 

 

 

آقای دل زخمی! دیدی اتفاقا روزگار جنگ، فصل زندگی بود؟! الان اگر سردار تفحص هم که باشی، تو را با نیش و کنایه تفحص می کنند!

 

 

 

من سربند سرخی دارم که رویش نوشته «یا زهرا». اگر برای مان باز هم شهید بیاوری، مال تو! داریم قبرستان می شویم رسما! گمانم این شهر چند وقت است رنگ شهید به خود ندیده، که چشم، چشم را نمی بیند! پدر من با 300 شهید آمد، اما هنوز مادری هست که جگرگوشه اش در نقطه صفر مرزی، همسایه باد و باران است.

 

 

 

کاش باز هم نسخه تفحص بپیچانی برای شهر ما. من دلم «حسین حسین شعار ماست» می خواهد. ایستگاه صلواتی. تابوت. یک خداحافظی طولانی! و بعدش، یک دیدار طولانی تر! بعد از 20 سال، تماشای بابا یک دل سیر!

 

 

 

سردار! در «خیابان بهشت»، پس کی باز می کنی در «معراج» را؟! خسته شده ایم از بس سیاست مداران برای مان سخنرانی کرده اند. کاش به جای اصول گرا و اصلاح طلب، شهیدی را تفحص کنی، تا 4 تکه استخوان دعوت کنیم دانشگاه، تا به جای چپ و راست، صراط مستقیم وصیت نامه ها سخنران مراسم مان باشد.

 

 

 

سردار! نماز آخری که پدرم در خانه خواند، موقع «اهدنا الصراط المستقیم»، ادایش را درآوردم! روی دوشش بودم! صاد صراط و سین مستقیم را همان طور تلفظ کردم که «آرمیتا». پدرم خندید، اما نمازش را نشکست!

 

 

 

این نماز قبول نمی شد، دل من می شکست! خدا مهربان تر از آن است که با چند قطره اشک هنگام هر حمد و سوره ای، هر «اهدنا الصراط المستقیم»ی باطل کند نماز آدم را. خدا خودش شاهد است عصر نماز عصرهای 2 نفره را. دختری روی دوش پدری، که داشت اعزام می شد. از بس شهید باران بود زمان ما، خمینی وقت نکرد خانه ما بیاید. سن من از نقاشی کشیدن گذشته است. برای نشان دادن به «حضرت آقا» اما 2 تا عکس دارم؛ یکی من روی دوش بابا، یکی بابا در آغوش من!

 

 

 

سردار! از شهدایی که تفحص کرده ای، آمار نمی خواهیم. آمار دلت را به ما بده… و از روزهایی بگو که شهید روزی تان می شد از اعماق خاک. تفحص، تفحص، تفحص! ما شهید می خواهیم. می فهمی سردار! تفحص، تفحص، تفحص! دوش این شهر را خاک گرفته. ما شهید می خواهیم. می فهمی سردار! تفحص، تفحص، تفحص! لب این مرز، خوب اگر بگردی، پر سربند است. ما شهید می خواهیم سردار! 20 سال آزگار بود که همه به من می گفتند فرزند مفقود الاثر! بعد از 30 سال یتیمی، تازه چند سال است که فرزند شهید شده ام! خوب شد تو هستی آقای باقرزاده!

 

 

 

راستی سید و سالار دوستان تفحص! دختری می شناسم که تمام عمرش دنبال تابوت، از این تابوت به آن تابوت، از این تشییع به آن تشییع گذشته است. سربند بابای سمیه سبز بود. عکسش هست!

 

 

 


نوشته شده در یکشنبه 91/6/26ساعت 8:24 عصر توسط دزفیلی| نظرات ( ) |

ای تمام آرزویم                   غم تو شد آبرویم                 
 آقا درد دل زیاده                از کجا برات بگویم
ای همای آسمونی             تویی اوج مهربونی               
من به دنبال تو هستم         که شاید بدی نشونی
من با تو ترانه ساختم          ندیده دل به تو باختم             
تو رو بعضی وقتا دیدم         اما افسوس نشناختم
ای گل باغ و بهارم             ای همه دارو ندارم                
آرزومه وقت مردن              سر رو شونه هات بذارم
دیگه بسته این جدایی       کی میشه آقا بیایی              
با نوای دل می خونم         مهدی زهرا کجایی؟؟
عاشقی بی کس و کارم    غم ندارم تو رو دارم              
باشه منتظر می مونم        بیایی سر مزارم
تویی آرزوی زهرا              شبنم وضوی زهرا                 
بیا آقا بسته دوری            مرهم بازوی زهرا
آقا جون تو رو ندیدم           فقط از چشمات شنیدم         
اما با این همه دوری          ندیده تو رو خریدم
آقا جون بذار ببینم             چون که من فقط شنیدم        
دیگه خسته شدم از بس    عکس جمکران خریدم
آقا جون بذار ببینم             چون که من فقط شنیدم         
دیگه خسته شدم از بس    عکس شش گوشه خریدم


دیگه خسته شدم از بی عکس جمکران خریدم


سلسله ی موی دوست
حلقه ی دام بلاست
هر که در این حلقه نیست
فارغ از این ماجراست


 


اللهم عجل لولیک الفرج


نوشته شده در دوشنبه 91/6/20ساعت 1:11 صبح توسط ویروس| نظرات ( ) |

1- اول اینکه مامان شاداماد با اعتماد به نفس کامل که یه پسر دسته گل داره زرت و زرت میزنگه خونه ی عروس خانم و طی چند جلسه قرار بله برون رو میزارن ( نکته جالب ایانه که مار دوما اول وا عروس پسنده )

2- مراسم بله برون: خانواده ها سر مبلغ مهریه با هم توافق میکنن و خانواده ی داماد برای عروس کادو میارن ( عروس و دوماد هم توی این مراسم از وقت سوء استفاده می کنن و زیر چشمی همدیگه رو میپان )

3- مراسم جشن عقد رو که همه میشناسن ، عروس و دوماد به هم محرم میشن و شاد و خوشحال میرن برای تفریح های دوران عقد!!!

4- حنا بندون: این یکی از مراسم های مورد علاقه ی دزفولی ها است که در این مراسم همه لباس های سبزشون رو به نمایش میذارن! دست و پای دوماد رو حنا می زنن و اونو به قصد کشت به هوا پرتاب می کنن (سوزم سوزه ، سوزه ،سوزه واریه ...)

5- مراسم عروسی هم که دیگه نیازی به گفتن نداره

6- صبحی: خانواده ی عروس از کله ی سحر بیدار میشن و واسه ی خانواده ی دوماد صبحانه می فرستن و نزدیک های ظهر با ظرف های حلوا به خونه ی دوماد میرن‌ (ای خونه دوما کوفتتون با ایشلله به حق علی)

7- سه شبه: مراسم مورد علاقه ی عروس و دوماد که با جیب های پر از پول و لب های خندونشون تموم میشه!!

8- هفته برارون  : که اقا داماد با بزرگای فامیلشون به خونه عروس میرن البته با هدیه ای که در دست دارن ، شاید کمتر از یه ساعت اونجا باشن و برگردن

و بالاخره پایان ...

منبع: http://dezfuliha.blogfa.com/


نوشته شده در چهارشنبه 91/6/15ساعت 8:50 عصر توسط خومونی| نظرات ( ) |

عَزیزُم = ای عزیز من

کَسُونُم = ای کسی که از بستگانم هستی

جِگَرُم = ای کسی که مانند جگرم هستی

خُشکِلُم = ای زیبای من

رِکِ دِلُم= قوت قلبم

قَشَنگُم = قشنگم

اَنیسُم = ای انیس من

مونِسُم = ای مونس من

حَبابَم = ای کسی که دوستت دارم

قُوَتِ قَلبُم,قُوَتُم = ای قوت قلب من , ای قوت من

سِدِقی سَرِت بام = فدای سرت شوم

هَستیُم = ای هستی من

نَفَسُم = ای نفس من

دورِت گَردُم = بدورت بگردم

لِر خُوَرُم دُورِت = بدورت بگردم

سُتینُم = ای ستون استوار من

 

 دیدین چقدر دزفولی ها مهربونن



نوشته شده در چهارشنبه 91/6/15ساعت 8:50 عصر توسط خومونی| نظرات ( ) |